اطلاع رساني و اطلاع رساني و اطلاع رساني تنها راه براي نجات ملتي است كه اين روزها با اعدام روزهايش را آغاز ميكند. جوانان، زنان و مادران و... هر روز براي ترساندن و ساكت كردن ملت بردار مي شوند. بايد در خيابان باشيم و تا ميتوانيم براي بودنمان همراه و هم قدم فراهم سازيم.
نيازي به خودسوزي و آتش زدن نيست. شايد يكي از هوشمندانه ترين حركت هاي سياسي دو سال اخير در ايران برنامه ريزي و براي اجرا به مردم پيشنهاد گرديده است. جرقه اي كه مي تواند ماشين استبداد و اعدام را متوقف سازد. بازي كه به اعتقاد بسياري از كارشناسان و تحليل گران براي جنبش مردم ايران بازي برد-برد است. در هر شرايط بازنده بازي حكومت كودتا است. چه آنكه كودتاچيان جرات ندارند مجوز بدهند و يا خيابان ها را پادگان نكنند. بنابراين عليرغم ژستهاي عوام فريبانه و ادعا هاي حكومت در مورد وجود آزادي و صحبت در مورد استبداد مصر و تونس و توصيه به آزادي معترضان در آن كشورها؛ شركاي قدرت مجبورند بار ديگر سركوب و نظاميگري خود را به نمايش بگذارند. به قول كاريكاتوريست خوب كشورمان دوباره نوبت مبارك شدن جريان حاكم بر كشور است.
اما آيا به همين اندازه بايد اكتفا كرد؟ بايد گفت كه فرصت بدست آمده مي تواند پلكاني باشد براي بالا رفتن از ديوار استبداد و رسيدن به آزادي. حضور مردم (حتي اگر به گستردگي و چشم گيري راهپيمايي هاي باشكوه بعد از انتخابات نباشد) قدرت نمايي كودتاچيان را متوقف خواهد ساخت و تحت هر شرايط راه را براي رسيدن به دموكراسي كوتاه تر خواهد ساخت. با توجه به نياز مبرم به حضور مردم در خيابانها چه بايد كرد؟
ميزان نارضايتي مردم بسيار بيشتر از روزهاي پس از انتخابات است و تمايل براي اعتراض نيز به همين نسبت افزايش يافته است. اما براي آوردن مردم در اين روزها به خيابان، نياز به اطلاع رساني و سازماندهي تبليغاتي است. شعار نويسي و پيامك ها و بحث هاي گذرا در وسايل نقليه عمومي و مكانهاي عمومي مي توانند نقش عمده اي در اطلاع رساني داشته باشند.به عبارت ديگر بايد هر ايراني يك رسانه را بار ديگر احيا نمود و اين كار بايد به سرعت انجام پذيرد.
استفاده از شبكه هاي اجتماعي و سرويس ها پست اينترنتي مي تواند آگاهي و حضور بسيار از جوانان را تضمين نمايد.
از سوي ديگر صاحب نظران و شخصيت ها ايراني اعم از هنري و ورزشي و سياسي اگر در كنار ملت هستند بايد همراهي خود را براي 25 بهمن با صداي بلند اعلام نمايند. اينكار اگر در ابعاد گسترده صورت گيرد حكومت را خلع سلاح نموده و مجبور به عقب نشيني خواهد نمود و مردم را براي آمدن به خيابان شجاع تر خواهد ساخت. اتحاد و همبستگي و يك صدايي براي حضور نيز مي تواند مردم را براي آمدن به خيابان ها مشتاق تر نمايد.
از سوي ديگر گروه ها و افراد فعال سياسي در خارج از كشور كه به رسانه ها دسترسي دارند بايد بكوشند كه مردم را در جريان تحولات اخير قرار دهند و لزوم حضور آنها در خيابانها را بيان كنند.
به نظر مي رسد سرويس هايي چون شبكه فارسي بي بي سي را بايد وادار به پوشش اخبار نموده و با پخش برنامه صداي آمريكا روي فركانس جديد روي ماهواره هاتبرد و ترك ست آگاهي گسترده اي را در ميان مردم ايجاد نمود. در واقع بايد گفت اگر دول غربي تمايل دارند در كنار دموكراسي خواهي ايران قرار گيرند بايد از اين فرصت براي اطلاع رساني بي طرفانه استفده نمايند.
كلام آخر اينكه بر اساس درسهاي مصر و تونس به سرعت بايد معترضين را براي آمدن به خيابان ها در جريان قرار داد.
نيازي به خودسوزي و آتش زدن نيست. شايد يكي از هوشمندانه ترين حركت هاي سياسي دو سال اخير در ايران برنامه ريزي و براي اجرا به مردم پيشنهاد گرديده است. جرقه اي كه مي تواند ماشين استبداد و اعدام را متوقف سازد. بازي كه به اعتقاد بسياري از كارشناسان و تحليل گران براي جنبش مردم ايران بازي برد-برد است. در هر شرايط بازنده بازي حكومت كودتا است. چه آنكه كودتاچيان جرات ندارند مجوز بدهند و يا خيابان ها را پادگان نكنند. بنابراين عليرغم ژستهاي عوام فريبانه و ادعا هاي حكومت در مورد وجود آزادي و صحبت در مورد استبداد مصر و تونس و توصيه به آزادي معترضان در آن كشورها؛ شركاي قدرت مجبورند بار ديگر سركوب و نظاميگري خود را به نمايش بگذارند. به قول كاريكاتوريست خوب كشورمان دوباره نوبت مبارك شدن جريان حاكم بر كشور است.
اما آيا به همين اندازه بايد اكتفا كرد؟ بايد گفت كه فرصت بدست آمده مي تواند پلكاني باشد براي بالا رفتن از ديوار استبداد و رسيدن به آزادي. حضور مردم (حتي اگر به گستردگي و چشم گيري راهپيمايي هاي باشكوه بعد از انتخابات نباشد) قدرت نمايي كودتاچيان را متوقف خواهد ساخت و تحت هر شرايط راه را براي رسيدن به دموكراسي كوتاه تر خواهد ساخت. با توجه به نياز مبرم به حضور مردم در خيابانها چه بايد كرد؟
ميزان نارضايتي مردم بسيار بيشتر از روزهاي پس از انتخابات است و تمايل براي اعتراض نيز به همين نسبت افزايش يافته است. اما براي آوردن مردم در اين روزها به خيابان، نياز به اطلاع رساني و سازماندهي تبليغاتي است. شعار نويسي و پيامك ها و بحث هاي گذرا در وسايل نقليه عمومي و مكانهاي عمومي مي توانند نقش عمده اي در اطلاع رساني داشته باشند.به عبارت ديگر بايد هر ايراني يك رسانه را بار ديگر احيا نمود و اين كار بايد به سرعت انجام پذيرد.
استفاده از شبكه هاي اجتماعي و سرويس ها پست اينترنتي مي تواند آگاهي و حضور بسيار از جوانان را تضمين نمايد.
از سوي ديگر صاحب نظران و شخصيت ها ايراني اعم از هنري و ورزشي و سياسي اگر در كنار ملت هستند بايد همراهي خود را براي 25 بهمن با صداي بلند اعلام نمايند. اينكار اگر در ابعاد گسترده صورت گيرد حكومت را خلع سلاح نموده و مجبور به عقب نشيني خواهد نمود و مردم را براي آمدن به خيابان شجاع تر خواهد ساخت. اتحاد و همبستگي و يك صدايي براي حضور نيز مي تواند مردم را براي آمدن به خيابان ها مشتاق تر نمايد.
از سوي ديگر گروه ها و افراد فعال سياسي در خارج از كشور كه به رسانه ها دسترسي دارند بايد بكوشند كه مردم را در جريان تحولات اخير قرار دهند و لزوم حضور آنها در خيابانها را بيان كنند.
به نظر مي رسد سرويس هايي چون شبكه فارسي بي بي سي را بايد وادار به پوشش اخبار نموده و با پخش برنامه صداي آمريكا روي فركانس جديد روي ماهواره هاتبرد و ترك ست آگاهي گسترده اي را در ميان مردم ايجاد نمود. در واقع بايد گفت اگر دول غربي تمايل دارند در كنار دموكراسي خواهي ايران قرار گيرند بايد از اين فرصت براي اطلاع رساني بي طرفانه استفده نمايند.
كلام آخر اينكه بر اساس درسهاي مصر و تونس به سرعت بايد معترضين را براي آمدن به خيابان ها در جريان قرار داد.