همه انگشتِ اشاره را پيش رو گرفته اند و اين روزها هر كسي به نوعي آقايان موسوي و كروبي و اصلاح طلبان را مورد حمله قرار مي دهد. گويي آنها مردم را به بيراهه برده اند و به اشتباه انداخته اند. حركتي را كه هنوز زنده است مانند كيهان دفن نموديم و بر سر قبرش نشسته ايم به شيون كه چرا مصر توانست، چرا تونس توانست و ما نتوانستيم!!!
و تنها پاسخ راحت ترين پاسخ ممكن است. چه كسي بهتر از موسوي و كروبي و اصلاح طلبان. گاهي دوستان خارج از ايران نيز كه بعضا شخصيتهاي قابل احترام و معتبري نيز هستند هيزم بر اين آتش مي نهند و انگشت اتهام را چنان سمت موسوي و كروبي مي گيرند كه گويي اصلاحات عامل قتل عام و ديكتاتوري در جمهوري اسلامي بوده و هست. اصلاح طلبان را گاهي قاتلين و جانياني معرفي مي كنند و آنان را در حد قدرت طلبان تشنه قدرت تنزل مي دهند.
به مصر مي نگرم. به دنبال البرادعي در جنبش سبز مي گردم كه در روزهاي ترس و وحشت و سركوب به ايران بيايد تا در كنار ما باشد. كسي را پيدا نمي كنم. به دنبال اتحاد ملت مصر و وحدت خواسته هايشان مي گردم در روزهاي سال گذشته ايران اما باز هم هيچ شباهتي نمي يابم. در مطلب پيشين خلاصه كلام را بيان كردم اما باز مي گويم، در ايران حتي مردم هم نمي دانستند كه سقف و كف خواسته هايشان كجاست؟ مصريها خواستند تا مبارك برود و سپس كشورشان را اداره كنند.
يادمان نرود، ما هر كدام چيزي ميخواستيم. جمهوري اسلامي سرنگون شود يا خامنه اي برود يا احمدي ن‍ژاد برود يا انتخابات باطل شود...
در مصر تمام احزاب و گروه ها از البرادعي تا اخوان المسلمين فقط يك چيز خواسته اند.
يك تفاوت عمده را هم همه فراموش كرده اند؛ در مصر و تونس حكومت ها غافلگير شدند اما حكومت ايران كودتا كرده بود و آماده مقابله با حركت هاي مردمي بود و مردم غافلگير شده بودند. البته دلايل بسياري براي بررسي و درس گرفتن هست اما تقاضاي عاجزانه من بعنوان يك ايراني اين است كه از اتهام زدن و مقصر جلوه دادن يكديگر بپرهيزيم.
اصلاح طلبان به اندازه خودشان و همه ما مقصرند. و بيشتر از همه گروه ها هم دارند تاوان مي دهند. امروز اين اصلاح طلبان هستند كه در كنار مردم؛ در گير مشكلاتي هستند كه مردم با آن درگيرند.
به نظر مي رسد بايد همه جريانات و كنشگران سياسي و اجتماعي ايران بايد دست به نقد منصفانه خويش بزنند. از نظر من هر كسي كه در اين شرايط غير از خود را مقصر بداند و غير از خود را نقد كند به بيراه رفته و آنچه بيان مي كند اعتبار چنداني نخواهد داشت.
اميدوارم بياموزيم كه متهم كردن ديگران و بزرگنمايي اشتباهات ديگران بدون نقد خود كار ساده اي است كه فايده اي نخواهد داشت. ايمان دارم اگر آنچه را كه بايد آموخت را از مصر و تونس بياموزيم آزادي به سوي ما به سرعت باد خواهد شتافت.
------------------------------------------------------------------------------------------------
نوشتم و ارسال كرده بودم كه يكي تو تلويزيون هنوز كهريزك و كوي خودمون رو جمع نكرده حركت مصر رو وصل كرد به خودش! بخندم يا گريه كنم؟
و تنها پاسخ راحت ترين پاسخ ممكن است. چه كسي بهتر از موسوي و كروبي و اصلاح طلبان. گاهي دوستان خارج از ايران نيز كه بعضا شخصيتهاي قابل احترام و معتبري نيز هستند هيزم بر اين آتش مي نهند و انگشت اتهام را چنان سمت موسوي و كروبي مي گيرند كه گويي اصلاحات عامل قتل عام و ديكتاتوري در جمهوري اسلامي بوده و هست. اصلاح طلبان را گاهي قاتلين و جانياني معرفي مي كنند و آنان را در حد قدرت طلبان تشنه قدرت تنزل مي دهند.
به مصر مي نگرم. به دنبال البرادعي در جنبش سبز مي گردم كه در روزهاي ترس و وحشت و سركوب به ايران بيايد تا در كنار ما باشد. كسي را پيدا نمي كنم. به دنبال اتحاد ملت مصر و وحدت خواسته هايشان مي گردم در روزهاي سال گذشته ايران اما باز هم هيچ شباهتي نمي يابم. در مطلب پيشين خلاصه كلام را بيان كردم اما باز مي گويم، در ايران حتي مردم هم نمي دانستند كه سقف و كف خواسته هايشان كجاست؟ مصريها خواستند تا مبارك برود و سپس كشورشان را اداره كنند.
يادمان نرود، ما هر كدام چيزي ميخواستيم. جمهوري اسلامي سرنگون شود يا خامنه اي برود يا احمدي ن‍ژاد برود يا انتخابات باطل شود...
در مصر تمام احزاب و گروه ها از البرادعي تا اخوان المسلمين فقط يك چيز خواسته اند.
يك تفاوت عمده را هم همه فراموش كرده اند؛ در مصر و تونس حكومت ها غافلگير شدند اما حكومت ايران كودتا كرده بود و آماده مقابله با حركت هاي مردمي بود و مردم غافلگير شده بودند. البته دلايل بسياري براي بررسي و درس گرفتن هست اما تقاضاي عاجزانه من بعنوان يك ايراني اين است كه از اتهام زدن و مقصر جلوه دادن يكديگر بپرهيزيم.
اصلاح طلبان به اندازه خودشان و همه ما مقصرند. و بيشتر از همه گروه ها هم دارند تاوان مي دهند. امروز اين اصلاح طلبان هستند كه در كنار مردم؛ در گير مشكلاتي هستند كه مردم با آن درگيرند.
به نظر مي رسد بايد همه جريانات و كنشگران سياسي و اجتماعي ايران بايد دست به نقد منصفانه خويش بزنند. از نظر من هر كسي كه در اين شرايط غير از خود را مقصر بداند و غير از خود را نقد كند به بيراه رفته و آنچه بيان مي كند اعتبار چنداني نخواهد داشت.
اميدوارم بياموزيم كه متهم كردن ديگران و بزرگنمايي اشتباهات ديگران بدون نقد خود كار ساده اي است كه فايده اي نخواهد داشت. ايمان دارم اگر آنچه را كه بايد آموخت را از مصر و تونس بياموزيم آزادي به سوي ما به سرعت باد خواهد شتافت.
------------------------------------------------------------------------------------------------
نوشتم و ارسال كرده بودم كه يكي تو تلويزيون هنوز كهريزك و كوي خودمون رو جمع نكرده حركت مصر رو وصل كرد به خودش! بخندم يا گريه كنم؟